Reflexzonetherapie is een volwaardige therapie is de 'uitkomst' van het onlangs gehouden lustrumcongres van de VNRT.
'Het kan natuurlijk onder bepaalde voorwaarden gecombineerd
worden met een andere therapie' was de tweede conclusie.
Tijdens dit congres sprak ik over die voorwaarden hiervoor. Ik
gebruikte een casus van een Hernia-patiënte als voorbeeld om
te laten zien hoe ikzelf twee therapievormen combineer en ze
toch ook gescheiden houdt door ze niet tegelijk tijdens ëën
behandeling te gebruiken. Ik ben namelijk niet alleen Reflexzonetherapeut, maar ook Ademtherapeut. De Ademtherapie die ik
geef is gebaseerd op bewustwording van de adem, waardoor over
het algemeen ook de lichaamsgewaarwording sterker wordt. Dit
schept mogelijkheden tot spontane mentale veranderingen,
waardoor de therapie een psychotherapeutisch karakter heeft.
Ik spreek dan ook graag van mijn somatische ingang, de reflex-
zonetherapie en mijn psychische ingang, de ademtherapie. Ik
combineer beide therapieën regelmatig omdat vele vormen van
ziek zijn zowel via een somatische als een psychische ingang
behandeld kunnen worden. Mijn ervaring is dat o.a. bij hernia
patiënten het een bijzonder effectieve combinatie is.
Na de lezing bleek er belangstelling voor de bovengenoemde
casus van de zijde van 'Reflezxone' en beloofde ik het op
papier te zetten.
Ik koos deze casus omdat het een schoolvoorbeeld is. Niet alle
patiënten die ik behandeld heb zijn zo'n schoolvoorbeeld maar
toch laten vele het positieve effect van de combinatie zien.
Lage en hoge rugpijn, we hebben er allemaal mee te maken in
het dagelijkse leven en onze praktijk. Vaak worden er ook
stempels op gedrukt als 'je staande kunnen houden' en 'te veel
hooi op je vork nemen'. Zelf ben ik nogal voorzichtig met zulk
soort uitspraken. Ik ben van mening dat, als de cliënt zich
bewust wordt waar de primaire lichamelijke plaats van de pijn
is, hij in een of andere vorm zelf meestal wel weet wat dat
voor hem betekent.
Nu zult u misschien zeggen dat deze bewustwording bij een
hernia niet zo moeilijk is. De pijn zal de plaats genoeg
bewust doen zijn. Zo niet, dan zal de röntgenfoto het wel uit-
wijzen. Dit is echter niet altijd het geval. De hernia kan
heel goed secundair zijn. Ik denk hierbij niet alleen aan een
primaire oorzaak in de ingewanden, darmen of nieren, maar ook
aan een primaire oorzaak in het bewegingsapparaat of de spina
zelf. Vooral als het om een lage hernia rond L3 -L5 gaat,
speelt het cervicale gedeelte van de ruggegraat vaak een grote
rol, en meer dan eens primair. Een voet-onderzoek zal dit in
de meeste gevallen uitwijzen, al zal het niet altijd direct de
eerste keer duidelijk zijn of het secundair of primair is.
In deze casus ging het als volgt:
Anamnese
Cliënte is 50 jaar, ze is alleenstaand en vindt dat verschrikkelijk. Ze is lerares en vindt dat plezierig werk. Ze heeft
haar vader als zeer dominant en haar moeder als onderdanig
ervaren. Beiden zijn gestorven. Ze vindt dat ze slecht voor
zichzelf op kan komen en dat ze haar kwaadheid slecht kan
uiten. Ze volgt een opleiding in bio-energetica (ze is in het
eerste/eigen ontwikkelingsjaar). Ze is er sterk op gericht om
van haar kwaadheid af te komen en om een relatie te kunnen
hebben.
Ze komt bij mij nadat ze vier weken lang ernstige pijn heeft
van een naar rechts uitstralende hernia tussen L4 en 5. De
chirurg waar ze naar verwezen is door haar huisarts vindt
opereren een mogelijkheid, maar stelt voor het nog aan te
zien. Hij geeft in overweging het rustiger aan te doen en/of
fysiotherapie of als ze daarvoor voelt het alternatieve circuit. 'Opereren kan altijd nog!'. Deze mening aangaande herniae nuclei pulposi komt bij chirurgen gelukkig steeds meer
voor.
Ze vindt van zichzelf dat ze stuntelig beweegt.
Mij valt op dat haar zwaartepunt erg hoog ligt, ze ook 'hoog'
ademt waarbij haar schouders bewegen. Ze beweegt verder inderdaad vrij ongecoordineerd. Ze slaapt slecht ondanks de Voltaren die ze regelmatig neemt om de pijn te bestrijden. Ze is
ervan overtuigd dat ze alleen door haar psychische problemen
op te lossen een operatie kan vermijden. Daar wil ze dan ook
mee aan de gang.
Nu is mijn ervaring, dat een psychische ingang zelden de
effectiefste is, als iemand zo'n pijn heeft als deze cliënte.
Sterke lichamelijke pijn staat psychische ontwikkeling vaak
lang in de weg. Reflexzonetherapie was dan ook veel meer
geindiceerd om mee te beginnen dan Ademtherapie. Ik stel voor
eerst een voetonderoek te doen en dan verder te zien, waar
cliënte mee instemt.
Reflexologische Diagnose
De plaats van de hernia is vooral aan de laterale zijde van
beide voeten makkelijk te vinden. Extreme gevoeligheid zowel
links als rechts en op de rechtervoet een duidelijke verharding in het periost van het os calcaneum, het hielbeen. Ze
heeft een vrij gevoelig dunne darm gebied en een extreem koud
midden gedeelte op de voeten. Het cervicale gedeelte van de
spina op de voet vertoont een opvallende ongevoeligheid, maar
de schouderzones zijn daarentegen nauwelijks aan te raken. De
nervus tibialis proximaal van de maleoli is zeer gevoelig.
Lever/galzone en op de andere voet de mild eveneens. Het
diafragma is gespannen en lateraal gevoelig.
Het gesprek gaat ondertussen over haar relaties en haar gevoe-
lens ten aanzien van vader en moeder. Ze ziet 'haar kwaadheid
uiten' als opkomen voor zich zelf en 'WIL' dat leren.
Mijn diagnose is onder meer, dat nek en schoudergebied een
belangrijke rol spelen bij het bestaan van de hernia. Haar wil
om zo te worden als ze zich voorstelt, blokkeert haar verder
in hoge mate zo te zijn als ze is.
Dit laatste is een reden te meer eerst voor reflexzonetherapie
te kiezen. Haar wil zal hierbij minder kans hebben dominant te
zijn dan bij adembewustwording. Na de voetdiagnose c.q. behandeling is het niet moeilijk cliënte hiertoe over te halen.
Ondanks de pijn af en toe heeft ze het prettig gevonden en als
goed ervaren. Ze zal twee keer per week komen. De eerste keren
zullen we reflexzonetherapie doen en als de pijn minder wordt
afwisselend reflexzone- en ademtherapie.
Ze vraagt of ik er bezwaar tegen heb dat ze ook nog fysiotherapie gaat doen. Ze wil graag zoveel mogelijk doen en fysiotherapie kan ze bovendien vergoed krijgen. Mijn idee is dat
dat prima is, met name als ze een zachte schoudermassage zou
kunnen krijgen. Ik neem hierover contact op met de huisarts,
maar helaas is deze een andere mening toegedaan. Hij onderschrijft de schouderspanning, maar meent dat deze te functioneel is om aan te pakken. De physiotherapeut krijgt de op-
dracht de plaats van de hernia te masseren en houdingsoefeningen te doen. Beide staan nogal haaks op wat ik voorsta,
maar het zij zo. Gelukkig is de arts wel van mening dat cliënte zelf moet uitmaken wat ze wil. Ik vind het te ver voeren
haar af te raden naar de physiotherapeut te gaan.
In mijn reflexzonetherapeutische behandelingen masseer ik haar
schouders zacht, terwijl ik de schouderzone op de voet vrij
stevig behandel. Verder behandel ik vooral de reflexzones van
de gehele spina stevig zowel op de voet als in het oor. In de
eerste behandelingen met ademtherapie zijn we voornamelijk met
een passieve vorm bezig. Dit houdt in dat ze zelf nog niet
veel oefeningen doet, maar ik door zeer simpele manipulatie
haar adembeweging en daarmee haar lichaamgewaarwording vergroot. Daar verder op in te gaan voert hier te ver.
Het Verloop van de Behandeling.
Ze heeft veel pijn gehad na de eerste behandeling en heeft
zich ellendig gevoeld. Ze huilt en vertelt.
Na twee weken voelt ze pijn in haar schouders, iets wat nieuw
voor haar is. Na drie weken meldt ze dat ze veel minder pijnstillers nodig heeft. Psychisch zijn er echter sterke wisselingen.
Na vier weken worden de ademoefeningen meer actief. We zijn
bezig met staande oefeningen. Ze heeft de zgn. scapulum posterior houding van Bourdiol, een houding waarbij de schouders
zich ver achter de loodlijn bevinden. Door de oefeningen
probeer ik haar hiervan bewust te maken.
Na 5 weken gebruikt ze ook 's nachts geen pijnstillers meer,
maar heeft ze veel pijnlijke en stijve schouders. Psychisch is
ze nog steeds onderhevig aan erge schommelingen. Bij alles wat
ze gaat voelen betreurt ze dat ze dat niet eerder heeft gedaan. Vanaf de 7de week doen we geen reflexzonetherapie meer.
We oefenen nu veel in zithouding omdat in deze houding de
bewustwording van schouders en nek het best kan plaatsvinden.
En in week 8 gebeurt het wonder. Ze 'zit' echt stevig en
ontspannen op haar zitvlak en is zich volledig bewust van haar
schouders en zoals ze zei van haar 'bochel'. - Dit is 'het'
belangrijke moment, omdat ze de psychische last op haar schouder voelde, wat betekent dat ze die nu kan leren kennen. Ik
benadruk dat ze 'echt zit', omdat dat inhoudt dat ze in de
onderrug ontspannen is, een belangijke voorwaarde om in het
schouder gebied te kunnen voelen.-
De twee weken daarna heeft ze geen te hevige schommelingen
meer in stemming en in de 10de week sluiten we de behandeling
af.
Nu, drie maanden later, gaat het nog steeds goed met haar.
Nawoord
Zoals duidelijk zal zijn en zoals ik ook al aangaf is dit een
'ideale' casus. Een cliënte als deze die intensief bezig is
met haar psychische ontwikkeling is er makkelijker toe te
bewegen reflexzonetherapie te doen, dan iemand, die een hernia
als louter een somatisch 'ongemak' ziet, tot een vorm van
psychotherapie. Bovendien is er een grote groep patiënten, die
wel ziet dat de psychische kant een belangrijke is, maar er
toch niet veel mee kan. In deze gevallen is reflexzonetherapie
gedurende het hele genezingsproces ge‹ndiceerd. Het leidt ook
dan vaak tot succes, zowel op het somatische als psychische
vlak, al zal het vaak langer duren.
Patiënten echter, zoals in deze casus beschreven, voorwie de
psychische ingang sterk kan bijdragen aan een sneller genezingsproces, zouden echter zeer gebaat zijn bij een nauwe
samenwerking tussen een bijvoorkeur niet te cognitief werkende
psychotherapeut en een reflexzonetherapeut. Ik hoop dat deze
casus c.q. de positieve resultaten van mijn werk met deze
combinatie dit niet alleen voor reflexzonetherapeuten, maar
ook voor psychotherapeuten duidelijker maakt.
Thijs Versteegh.